Cercar en aquest blog

dimecres, 23 de juny del 2010

hasta otro día.....



 A veces la vida te sorprende, no avisa, o si avisa no queremos ver los indicios de  una enfermedad que no me ganará, -pero si que alguna batalla hará suya- entonces tienes que coger las riendas y emprender otro camino,aunque sea por poco tiempo y llenarlo de cosas que no quisieras para nada ni nadie, y que te hagan seguir sintiéndote vivo.
Hace más de dos años y medio comencé   este blog con un entusiasmo desbordado, yo que partía de la nada. De la mano de Susi, fui indagando en este mundillo: Desde aquel momento he tenido muchos maestros.
Para mi, más de dos años y medio son toda una vida en Internet. He aprendido y crecido con este blog. Gracias a él tengo amigos de los cuales me siento muy orgulloso, y debo agradecer todas las visitas y comentarios que he recibido y que lo han llenado de vida. Pero hoy ha llegado a su fin por un tiempo, no se si largo o corto....
Hace tiempo que lentamente lo iba dejando, en silencio, pensando que no hacía falta dejarlo aunque fuese por poco tiempo, pero me estaba engañando.
Un blog hay que alimentarlo, porque si no, languidece hasta morir. Un blog hay que mantenerlo actualizado con artículos, porque de ellos se nutre. Hay que enlazarlos a otros blogs y darlo a conocer, “pasearlo por la red”. Y, por último, hay que añadirle personas que quizás jamás conocerás, pero que tratas de ayudar en los momentos difíciles de salud, la suya y la de uno mismo
En este blog he contado experiencias, he hablado de todo lo que ya sabía o iba aprendiendo y de las experiencias propias de algo que forma parte de la vida:el cáncer, he desarrollado propuestas didácticas, ... porque detrás había unas personas de quienes hablar y a quienes explicar mis ideas . Y esa era mi motivación constante que daba sentido a este blog.
No sólo siento abandonar el blog,(de momento) sino dejar proyectos inacabados en los que me comprometí con mucho gusto. Eso es lo más duro a estos niveles.
Con estas palabras finaliza una etapa de mi vida, pero seguirá vivo porque no será para siempre. Yo lo dejo abierto para todos aquellos que les pueda servir de utilidad. No dudéis que seguiré leyendo vuestros escritos aunque a veces no os conteste

No me gustan las despedidas largas y tampoco soy dado a hacer artículos extensos, pero sentía que os debía una explicación.
También me acordaré de este día: La verbena de Sant Joan, que aquí en mi pequeño Pais , Catalunya, es la noche más mágica del año.

AQUI PODEIS CONOCER LA FIESTA DE SANT JOAN....Y SI QUEREIS A MI DESDE QUE ERA PEQUEÑO.
Una noche cuando el verano abría los ojos por aquellas calles donde tú y yo nos hicimos mayores, donde aprendimos a correr sobre un palmo de arena, se alzaba una hoguera de San Juan. Entonces un pedazo de madera era un tesoro y con una mesa vieja ya éramos ricos. Por las calles y las plazas íbamos de casa en casa para quemarlo todo aquella noche de San Juan.
Éramos cuatro golfillos. No sabíamos demasiado de las lágrimas que mueven el mundo. Íbamos entrando en la vida. Nunca una mentira nos era necesaria y nada nos quitaba el sueño. Aquellas noches de San Juan.
Los años me han alejado de mi calle y se han perdido los compañeros de juegos. El bueno y el que estorba como si tal cosa. Parece como si todo se hubiera quemado en el fuego de San Juan.
Y ahora. En este anochecer otra vez veo a los chavales cogiendo leña por la calle. Corren. Como yo corría. Les llamo y me miran como si fuera un gusano extraño y pasajero.
Esta noche de San Juan dadme un pedazo de madera para quemar o la cogeré de dónde pueda, como ayer, como si no hubiera otra. Yo he sido como vosotros. No quiero sentirme viejo esta noche. Que un pedazo de madera vuelva a ser un tesoro. Que con una mesa vieja sea rico. Por las calles y plazas iré de casa en casa para quemarlo todo esta noche de San Juan.

Hasta la vuelta amigos!!
Un beso

44 comentaris:

Josep ha dit...

DIANA PUIG A DIT

T'estima la teva amiga Diana.
 
Mi cuerda, mi aventura pasadiza,
Suave y ermitaña,
Que enciendes mi pasaje cada vez que de ti emano
Cualquier palabra, frase, furia, llanto y aquella  impotencia que queda atrapada entre tanto cable, quién sabe amigo si un día todo esto tendrá un significado;
 
Hoy amigo recogeré la madera como un lastre que te pesa,
lo sumergiré en agua dejándolo libre,
tal vez así, siempre encuentres un punto al que mirar,
al que apoyarte y cuando estés preparado saldrás a la deriva,
como tú solos sabes, como si el tiempo, aquel que añoras, sea hoy de nuevo fuerte, ágil y no olvides, tan sabio.
 
No olvides amigo mío, que parte de lo que hoy es mi blog, parte de tu energía, tu vitalidad, tus ganas de hacer que nos sintamos especiales en este rincón, has conseguido que todos estos amigos que te acompañamos queramos ser un poco JOSEP ESTRUEL.
 
Un abrazo con todo mi cariño y hasta pronto.
 
didi.

mariajesusparadela ha dit...

Por si algún día vuelves, quiero que sepas que estaré esperando.

María ha dit...

Siento mucho que nos dejes, amigo Josep, la blogosfera se apagará un poquito más, me da pena que te alejes de nosotros, no sé, parece que el mundo bloguero se está apagando, últimamente, lo están dejando muchas personas, y cada uno, es una vela que se apaga en el mundo bloguero.

Nosotros siempre te esperaremos, no te olvides de nosotros.

Cuídate mucho, amigo.

Un abrazo.

Fernando Manero ha dit...

No lo abandones. Te echaremos de menos, maestro. Hemos aprendido mucho de tí. Has enseñado sensibilidad, coherencia, buen gusto, sentido del humor, humanidad. Vuelve espaciadamente, si quieres. Pero vuelve. Un abrazo

gianna ha dit...

para mi ha sido un honor conocerte....
ojala vuelvas cuando termine el verano...yo me propongo dejar de actualizarlo, ahora digo despues del Mundial, pero sigo enganchada...
un beso...y que disfrutes tu vida con tu familia

Hada Isol ♥ ha dit...

Querido Josep cuando comencé con el blog nunca imaginé lo que iba a significar para mi,conocí gente maravillosa,que han aportado a mi vida tanto! Cuando te conocí me abriste una ventana a tu mundo, tu tierra,tus tradiciones,tus ideales,tu familia ,tus amigos,te brindaste tanto amigo querido ,tengo la certeza de que eso no cambiará,hoy te toca estar dedicado a ti,así debe ser,es lo mejor,luego podrás volver y dar mucho más ,aqui te espèramos porque te queremos mucho!!!!! Te mando un abrazo muy pero muy grande! t'estimo!

Charo Bolivar ha dit...

Aqui estaremos esperándote.

Yo tengo algo abandonado mi blog, pero también te digo que tengo la certeza que volverá a recuparar tiempo para dedicarlo a todos mis amigos, y por supuesto a ti.

Gracias por todo lo que me has regalado.

Josefa Casas ha dit...

Josep...nos conocemos desde hace muy poco tiempo, aunque parezca que hace mucho, será porque conectamos el mismo día que nuestra amiga Susi, nos presentó. Tu sábes querido amigo, que la vida nos va separando o alejando en distancias, esas distancias reales, las que hay que caminar...pero no ha podido aún separarnos o crear distancias de las que se mueven sin caminos, como son las del corazón..." podremos estar muy lejos en kilómetros, pero con el corazón estamos muy cerca. Yo me alejaré del pueblo, tu te tomarás un pequeño descanso de escribirnos, pero eso no significa que las buenas energías, los buenos deseos, la presncia de un amigo/a no esté cerca...siempre estaremos contigo !!! allí donde necesites solo un apreton en tu mano, un abrazo o solo estar a tu lado, tienes una herramienta esplendida, solo conecta tu corazón con los amigo/as que necesitas y allí estaremos, Josep...dandote ánimos con el corazón lleno de buenas intenciones y amor sincero.un fuerte abrazo, y adelante tu puedes vencer....!!! hasta pronto. Josefa

Patri ha dit...

Te esperaremos con lo brazos abiertos Josep.
Te deseo animo y fuerza, tu puedes...

Un abrazo...

Susi ha dit...

Hola Josep!
Me parece perfecto que te centres en tu recuperación.
Todas las cosas importantes en la vida necesitan una planificación, una dedicación especial y el propósito de conseguirlo.
Ahora toca colaborar con los médicos, descansar rodeado de tu familia y de tus nietecitos (que te quieren con locura) y tener esa paciencia infinita que tu tienes.
Así que ya sabes... pon todos los ingredientes en el asado y prepárate para saborearlo despacito...
ah! Y aunque no escribas en el blog, toma nota de todas las ideas brillantes que te ronden! porque será un placer leerlas... como siempre!
T'estimem molt!!

Unknown ha dit...

Querido amigo,te seguimos por todos los medios que tiene internet,quienes tenemos una seria enfermedad crónica no podemos pretender hacer lo que hace cualquier persona sana y con plena energía,a mí me ocurre como a tí,me resisto a dejar el blog porque es una ventana para salir de mi rutina médica,somos un poco tercos al costarnos tanto ajustarnos a nuestras escasas fuerzas.Un abrazo

Eastriver ha dit...

Querido amigo, benvolgut amic...
t'he escrit aquesta tarda sense haver llegir aquesta entrada teva, portava diversos dies sense entrar als blocs per culpa de diverses feines. Bé, a més de dir-te que m'ha encantat aquest relat teu sobre Sant Joan, voldria dir-te que m'agrada també molt aquest DE MOMENTO que deixes anar. Sí, no tanques el blog Vivències, no el tanques. Senzillament el deixes parat un temps.

Un dia entraré en el meu bloc i veuré el teu a dalt de tot. Això voldrà dir que l'has actualitzat. Sabré llavors que ha tornat el Josep, vencedor, fort, d'una peça com sempre. Ep, espero que m'escriguis al mail si més no. Ja em diràs... Una gran abraçada, estimat amic.

Ana ha dit...

Hola Josep:
Hace bastante tiempo que no escribo. Todos pasamos por etapas en las que tenemos que hacer algún paréntesis. Espero que el tuyo no sea por mucho tiempo. Un fuertísimo abrazo y hasta pronto, pues estoy segura que nos volveremos a comunicar por este medio.

Mariaisabel ha dit...

Amic Josep, per sort he entrat avui al meu blog i he vist que havies escrit un post.
Sento tot el que dius, no m'ho puc creure i no vull que sigui veritat. Derrerament jo tampoc escric gaire. Una mica per motius de salut, però mai m'oblido de tots vosaltres i mai podré oblidar aquesta convivència que hem tingut a través d'aquest medi, que com tú dius ha fet que coneguéssim gent meravellosa.
Josep, sé que tú tampoc oblidaràs i per tant no diguis que t'envàs, digues que tornaràs ben aviat i nosaltres estarem aquí. Els teus amics sabem esperar.
Aquesta entranyable amistat que ens has donat, no es pot perdre.
Recordo la il-lusió que em va fer quan em vares escriure dient que ereu avis de nou. Vaig estar molt contenta que et recordessis de mi.
Josep, estimat amic, una abraçada de tot cor.
Mariaisabel

Vicky ha dit...

Mi Josep...
Poe el otro lado ya sabes lo que pienso, y tal y como te lo dije, mis ojos no permiten leer mas...
Tambien sabes donde encontrarme y que mi mano hacia ti siempre esta extendida, poco podre hacer, pero aqui estoy, y lo sabes... espero cuando puedas, verte publicar nuevamente....
Un gran garn abrazo mi bello amigo.

Alfonso Saborido ha dit...

PUes nada, hasta la vuelta, te deseo lo mejor, y cualquier cosa que necesites, aquí estamos...

Anònim ha dit...

Lo más importante Josep, ahora y hoy por hoy, es tu recuperación lo más pronta posible. El blog y todos nosotros aquí estamos, eso tú bien lo sabes, pero un blog ha de ser un hobbie y cuando hay otras cosas más importantes como en tu caso la salud, eso es lo primero.

Te queremos todos muchísimo y sabemos que no tardarás demasiado en dejarnos cosas por aquí. Pero por ahora lo primero eres tú, y lo que más nos importa es que te sientas lo mejor posible.

T'estimem, aixó no ho oblidis mai!

Antonio ha dit...

La vida sigue su curso y nosotros actuamos según se vaya dando. Ahora prefieres otras cosas, otras preocupaciones, pero en el fondo sigues viviendo y compartiendo tu vida. Sabes que aquí está este mundo bloguero con las puertas abiertas a todos para intercambiar vivencias, ideas y relatos y que te esperamos.
Un abrazo

Hada Isol ♥ ha dit...

Un abrazo Josep!!!!!

m.eugènia creus-piqué ha dit...

Animo amigo Josep, sabes que te llevo en el corazón, todo pasa y lo peor cuanto antes mejor.Los dos quedamos en un stand by que pronto tornará a resurgir de la nada, será como el ave fénix y volveremos a estar dando la lata con nuestros posts.Recibe un fuerte abrazo de tu compañera bloguera y un petó ben fort.

Hada Isol ♥ ha dit...

Hola Josep! te mando un fuerte abrazo! deseo que te encuentres bien amigo mio!

Anònim ha dit...

Hola Josep, hace mucho que no entro en mi blog, y, por tanto, no había visto que te has tomado un tiempo. Todos necesitamos momentos para estar con otras cosas. Te deseo lo mejor, ya sabes que estaremos aquí y te esperamos con los brazos y el corazón abierto. Con lo valiente y fuerte que eres no creo que tardes mucho en volver. Te mando mucho ánimo y besitos, Rachel.

jaume ha dit...

T'esperarem, Josep. Una abraçada

Hada Isol ♥ ha dit...

Hola Josep,te ando un abrazo amigo mío,de seo que estés bien,cuidate mucho!

Hada Isol ♥ ha dit...

Conocí la nieve Josep!!!!!!

Hada Isol ♥ ha dit...

Hoy aqui es el día del amigo,asi que vine a dejarte un fuerte abrazo y a desearte un Feliz día amigo querido!

Anònim ha dit...

Josep, et desitjo molta sort en aquesta batalla que et toca lluitar. Espero que puguis tornar ben aviat a omplir aquest blog amb els teus comentaris, poemes, cançons i imatges, sempre tan humans, sempre lúcids, sempre alliçonadors.

Però la primera lliçó que ens dónes és la teva pròpia actitud davant la vida, la del teu optimisme, el teu bon humor, aquestes ganes d'anar endavant amb què saps fer front a les dificultats de la vida. A tu potser et semblarà que no, però a mi em sembla que ets un model. Quan sigui gran, m'agradaria ser com tu. ;-)

Endavant! Audaces Fortuna iuvat, deien els antics: la Fortuna ajuda els valents. I tu ho ets, de valent. A més, amb la teva manera de ser i de fer t'has sabut guanyar molts amics que et fem costat.

"Que tinguis sort i que la vida et doni un camí ben llarg". Una abraçada.

Ramon Carreté

Hada Isol ♥ ha dit...

Gracias Josep! me encanta eso de que son mis tres mosqueteros! los estuve extrañando y necesité escribirlo! los quiero muchissimo!!!!!

Isabel ha dit...

Parece que llego cuando ya has decido no estar.
Vengo a agradecerte tu comentario en mi blog y a decirte que personas que escriben lo que tu me has escrito son las que merecen toda la admiración y respeto por su tierra por su lengua por su cultura por su ... país Paos al que quiero como si fuera el mio ya que me adoptó cuando de las tierras que me vieron nacer había que salir o te morías de hambre.
Avui ensenyo tot allò que en van regalar i espero que els nous catalans siguin un exemple a seguir

Abuela Ciber ha dit...

Como se de tu regreso por acá visitandote cada semana.......
y dejandote la frase de la semana...........

"Sorprenderse, extañarse es comenzar a entender"

-Ortega y Gasset-

Cariños

Nuria ha dit...

Un abrazo, espero que vuelvas a escribir muy pronto.

Hada Isol ♥ ha dit...

Te mando un abrazo muy grande!!!!!!

Hada Isol ♥ ha dit...

Te traigo mis mejores deseos,para que tu cuerpo vaya recuperando, fuerza amigo querido! te deseo que cada día estés un poquitito mejor, a esta batalla la estás ganando! un abrazo para ti y los tuyos!!!!!!!!se te quiere y mucho!

Hada Isol ♥ ha dit...

Hola!!!! pase´a dejarte un abrazo!!!!!

m.eugènia creus-piqué ha dit...

Vinc a deixar-te anims i un petonet ben fort.

Isabel Gil Jiménez ha dit...

Mucho ánimo, fuerza y luz a tu vida.
Un saludo.

Isabel ha dit...

Animo Josep, vuelve pronto. Te mando todo mi cariño. Un beso

tia elsa ha dit...

Josep, no te conozo, es la primera vez que estoy en tu blog, pero una amiga común escribió un post sobre ti y tu lucha, y como es un tema que me toca muy de cerca vengo a dejarte todos mis buenos deseos traducidos en fuerza y energía para que puedas salir adelante, descuento que lo lograrás, abrazo fuerte, tía Elsa.

princesa_ ha dit...

Josep, espero de corazón que mejores.Y lamento que nos dejes, que te alejes aunque sea una temporada.
Es cierto que muchas veces paseamos por los blogs apenas sin hacer ruido, es cierto que debería ser justo al revés, que deberíamos darnos a conocer y hasta contar a grandes rasgos algo de nosotros.
Pero..todo el mundo está tan ocupado que la mitad de las veces sales por donde se esconde el sol en lugar de ir a buscarlo.
Un beso, y lucha Josep!
"Caer está permitido, levantarse es obligatorio"

estrella ha dit...

hola Josep, aunque no te comente, algunas veces he pasado a leerte, pues soy una persona que le gusta la lectura, aunke el tiempo avece me impida hacer comentarios a todos como yo kisiera, hoy he leido tu post, y me entristece sobremanera que estas cosas pasen, hace poco en mi familia vivimos un caso similar con una hermana pero bendito dios hasta ahorita ya todo esta bien, hoy te comento para dejarte mis mejores deseos de que pronto todo sea superado, para darte un abrazo aun sin conocerte, me nace hacerlo y decirte que te dejo energias positivas y que pedire a dios por ti, para que pronto estes de vuelta, mas sano que nunca, cuando vuelvas, prometo visitarte mas seguido y comentarte siempre, hoy me hago tu seguidora como un compromiso, de que asi sera, te dejo mi cariño, un abrazo y bendiciones con amor...luz estrella.

p.d. amo la vida, y algun dia te contare porque mi solidaridad para los que pasan momentos como tu.

Mi baul de los recuerdos. ha dit...

Hola Josep. Acabo de conocer hoy tu blog. Por un post que publico María. , de mi pluma de Cristal
Animo.............. Gracias por ser un voluntario a medicamentos nuevos, porque gracias a ti, otros se beneficiaran. Eso no lo hace cualquiera.
Te deseo una pronta y absoluta recuperación, y sobre todo, que no tengas dolor, ni otros padecimientos.

Un saludo.

Anònim ha dit...

hola josep, paso a dejarte un fuerte abrazo cargado de todo mi cariño para que pronto estés por aquí deleitándonos con tus escritos. Besos, Rachel

Carla ha dit...

Bueno amigo, aquí estoy, leyendote un poquito, dandome vueltas por tu mundo, y agradecerte lo que dejaste tan bello en el mío.
Estoy de acuerdo con tu propuesta , para nada me molesta...no hay nada mejor que compartir...
Ya me pongo en contacto contigo...
Un fuerte abrazo!!!

Carla ha dit...

Josep te envie un mail, pero me lo rechaza, por favor si lees este comentario ponte en contacto conmigo...quisiera saber de tu vida y poder contarte la mía...
mi mail carla.allione@hotmail.com
Un abrazo fuerte de corazón!!!

Trampa de foc (I) de Núria Martí Constans

     Els primers anys del segle XX van ser anys d’avenços, creixement i revolució.   En aquell món dinàmic, les dones hi van tenir un paper ...