Cercar en aquest blog

dimarts, 2 d’octubre del 2012

La Geni


Hace muy pocas horas que lo se, querida  Geni, la Geni para los que te conocíamos aunque solo fuera desde el blog, no lo podía creer. Ayer fue a través de Ramon. Ya ves hasta el título tenia que ser el mismo que ha puesto Ramon.  Muchas veces me habías invitado para ver a tu "Girona Aimada”, No podía venir, tu lo sabias, pero me dabas ánimos para hacerlo. Seguramente nos veremos en otro lugar, no se si tan bello, pero en otro...

Blogger Josep ha dit...
Estimada Geni, si us plau et demano que no diguis això. Tu i jo sabem que estem en una situació molt canviant de caràcter i de pensaments. De tenir ganes avui i demà no. Jo també em vaig acomiadar del bloc igual que tu,en un Viatge a Ítaca, convençut que no hi havia marxa enrere. Doncs aquí estem. De tota manera respecto la teva decisió com no podia ser d'altra manera. Espero que si, que et piqui el cuquet. Els que et volem estem aquí.
Un petó.


“Querida Geni, por favor te pido que no digas eso. Tú y yo sabemos que estamos en una situación muy cambiante de carácter y de pensamientos. De tener ganas hoy y mañana no. Yo también me despedí del blog al igual que tú, en un viaje a Ítaca, convencido de que no había marcha atrás. Pues aquí estamos. De todas formas respeto tu decisión como no podía ser de otra manera. Espero que sí, que te pique el gusanillo. Los que te queremos estamos aquí.”
Un beso.
15 de desembre de 2011 19:41

Este fue la última vez que te contesté en tu blog. A partir de aquí ya fue diferente. Fueron llamadas entre nosotros, o cuando no sabía nada de ti, era a través de personas amigas
Nos animábamos  mutuamente. ¿Cuantas veces deciamos  si  realmente existe la muerte? Nuestra sociedad está empeñada en negarlo, en que no pensemos en ella, en que le demos la espalda y nos pille cómo y cuando quiera, sin que hayamos podido siquiera plantearnos si nos gustaría prepararnos para cuando llegue ese momento, o cómo hacerlo.  Y a nosotros  que poco nos costaba  hablar de la muerte, nombrarla, afrontarla. Rara es la vez que no hablamos seria y pausadamente sobre ella.  Es un tema tabú. Nuestra sociedad ha construido un muro infranqueable para aislarnos individualmente de la muerte. En nuestra sociedad la muerte es algo que solo les puede pasar a otros, a personas alejadas de nuestro mundo, a seres que no conocemos y cuya existencia o no existencia no afecta directamente a la nuestra. Son datos, estadísticas, alguna reseña en la crónica de sucesos si la muerte ha sido muy violenta… Cuando muere alguien cercano a nosotros nos consuelan diciendo que ha sido un accidente, que esa muerte es algo contra natura, o, por el contrario, si se trata de alguien muy mayor, que era algo inevitable. Cuando somos jóvenes todas las muertes son contra natura, son accidentales, porque la muerte, sencillamente, no existe. Cuando vamos creciendo y vemos morir a nuestros padres y a nuestros mayores, pensamos que es algo inevitable, que es “Ley de vida”, y nos resignamos a perderles. Y cuando, nos hacemos mayores, somos conscientes de que ya no quedan más mayores, de que los próximos somos nosotros, de que ha llegado nuestro turno, hemos tenido tanto tiempo para asimilarlo y son tantas las cosas y las personas que hemos perdido por el camino, que la muerte ya no nos asusta, y la aceptamos con resignación. Nos da miedo el dolor y el sufrimiento, pero no la muerte. Y en ese ínterin de todo esto que es la vida, hemos pasado por este mundo huyendo de la muerte, huyendo de pensar en ella, de hablar sobre ella, de estudiar sobre ella, de prepararnos para ella, sumergiéndonos, al hacerlo, en una absurda existencia
No deja de ser curiosa esa expresión, “perder la vida”, como si la vida fuese algo que se pudiese perder o, a la inversa, encontrar. “Perder la vida” evoca, quizá, que nos la hemos jugado y hemos perdido la partida. Puede ser. Lo cierto es que jamás se emplea la expresión “encontrar” la vida, porque nadie encuentra la vida, como mucho intentamos darla, Como tu, la Geni, como nosotros te llamamos,  pero no sabemos ni a quién se la vamos a dar, porque simplemente nacemos, no elegimos a nuestros padres, como ellos tampoco pueden elegirnos a nosotros, al menos de momento. Y como nosotros, cuando no somos nada no tenemos consciencia de ser nosotros, aunque nos “encontramos” con la vida, no tenemos ni idea de por qué o cómo la hemos encontrado, y desde luego más tarde no nos acordamos de esa experiencia, así que difícilmente podremos hablar de “encontrar” la vida. Aunque me cuesta mucho entender que haya algo que se pueda perder, pero que no se pueda encontrar.
Quizá ese sentido de la pérdida podría ser el de la ausencia, la que tu ya no tienes … Pero ¿quién deja de tener? ¿El que ha muerto, el que “se ha ido”, o los que nos quedamos aquí lamentando su marcha? Desconocemos lo que hay más allá, no sabemos si hay algo o simplemente la nada más absoluta, así que referirnos a lo que ha perdido el que se ha ido no parece tener demasiado sentido si desconocemos lo que puede haber encontrado. No encuentro más palabras. Solo dejarle algo que ha veces habíamos comentado.
Y a ti Ramon, te doy las gracias por decirlo de la mejor manera que podías emocionar a todos los que la conociamos.


Girona aimada,

Girona estimada,
Girona immortal
ets aureolada
d’amor triomfal.
Ciutat estimada,
per què et vaig deixar?
Per què cruel ventada
de tu em va allunyar,
deixant-me sola isolada
d’un goig que passà?
En sentir el compàs de la sardana,
content venia el meu fadrí,
el més trempat de la plana,
que feia parella amb mi.

Bella sardana! Tot dansant,
sentia al cor un goig diví,
les nostres mans entrellaçant
com si ens ajuntés un bell destí.

Jorns de placidesa,
hores de goig i de tendresa
d’amor ardent
i dolç turment
que ja passaren
i s’esfullaren
tristament.
Girona aimada,
et dic dintre el cor;
porto clavada
sageta d’amor.
Records de follia
m’omplen de condol;
sento nostàlgia
d’admirar el teu sòl,
i tinc por de fer ma via,
com també‚ tinc melangia
de viure l’amor.
Vaig marxar de la ciutat volguda
tenint el cor ple d’il·lusions
vagant sempre esmaperduda,
plena de folles passions.
I sento avui l’hora fatal
que de Girona vaig marxar.
Oh, trist record per mi mortal,
que ja mai més podré oblidar.


Jorns de placidesa,
hores de goig i tendresa,
d’amor ardent
i dolç turment
que ja passaren
i s’esfullaren
tristament.



Descansa en pau, Geni.

16 comentaris:

Amelia ha dit...

Lo siento Josep, siempre que alguién se marcha si encima no lo esperamos es un stock, el tiempo nos hace recapacitar y entender que la muerte es parte de la vida.
Yo hace bastante que sigo un blog, el de María Eugenia http://comunicacionentredosmundos.blogspot.com.es/ que me ha ayudado mucho a comprender esta última etapa pero no la definitiva, porque morir es parte de continuar evolucionando.

Es especial lo que nos dejan las personas que se marchan, nadie te quitara tus conversaciones con Geni, ni su gracia, ni su respiración ... en cambio se te hará raro marcar su número de teléfono y no escucharla.

todo cambia nada permaneces ni siquiera nosotros, te envio muchos besos y esta es la parte más fea de los blogs, cuando las personas se marchan y no pueden volver a publicar.

un beso.amelia.

Hada Isol ♥ ha dit...

Que tristeza Josep!

Abuela Ciber ha dit...

Estimado Josep, mi tristeza embarga, tuvimos en un tiempo una visita virtual fluida, luego....la amrga realidad golpeo a la bella mujer.
En ese momento escribi sobre ella.
Luego crei que estos momentos de transicion se debe dejar lugar a los seres mas queridos y amigos del alma.


Estas palabras deje en el blog de Ramon

Me acabo de enterar a traves del blog de Josep.
Realmente la tristeza embarga, quedandome el recuerdo de su faz sonriente en una excursión.
Deseor recordarla asi o junto a su hija cuando se caso, o su alegria al nacer su nietito.
En muchos momentos nos desolamos pensando que injusta es la vida, hoy es uno de esos.
Saludos

Eastriver ha dit...

Josep, intento escriure i no em surt. Només queda la voluntat de respecte, i de permetre que la influència de la gent germini al nostre interior. Jo valoro aquest text teu, i m'emociono molt, perquè jo sé que també, com jo, fuges de la paraula buida, dels salms que queden bé pronunciats devant d'un auditori sobre temes molt sentits. Sé que no t'escoltes quan parles. Per això el que escrius és íntim, i per això emociona.

No cal exagerar el que sentim ni la forma de dir-ho: val més una paraula sentida, encara que sigui senzilla, que una de molt vistosa. Hi ha coses referides al cor que el qu volen es silenci i intimitat.

Josep, puc dir que celebro moltíssim d'haver conegut gent extraordinària en això del bloc. La Geni hi és a la llista, naturalment. Per la seva coherència, i també per les lliçons de vida que ens ha donat. Tu també hi ets. I d'altra gent. El bloc serveix, doncs, per connectar-nos i, mira tu, també per fer-nos millors persones.

La mort no hauria d'existir, penso de vegades. I d'altres penso que no existeix. Avui vull quedar-me amb aquesta altra manera de mirar-ho.

Mentres tant, vull visitar el teu bloc molts anys, Josep, això sí que t'ho vull dir. I que puguem fer-nos millors compartint tots, junts, tota una colla gran de gent que ens hem anat unint també de forma virtual. Si la vida té algun sentit, deu ser aquest, no? Compartir. Família, amics, coneguts. I acabar sent ni que sigui una mica millor.

Unknown ha dit...

Esta muerte duele,duele y mucho,duele desde el primer momento que empezó a hacerse notar.Cuídate,Josep,no te olvido.Besos

Josep ha dit...

Gracias, Amelia. No fue un adiós no esperado, ya hacia mucho tiempo de ello. Será que los dos estábamos igual y siempre coincidíamos, yo no se…
Un beso.

Josep ha dit...

Si que es una gran tristeza, Isabel. Tu sabes como se había creado una amistad sincera con alguien que estaba como yo. De verdad que lo siento.

Un abrazo.

Josep ha dit...

Abuela , tus palabras en el blog de Ramon son preciosas. Con toda seguridad has tenido una gran delicadeza al dedicarle estas sentidas palabras. Muchas gracias por ello.
Un abrazo.

Josep ha dit...

Ramon, t'entenc perfectament, i t'agraeixo que ho diguis. Jo tampoc sabria com dir-ho que en cap moment vull demostrar res, pots estar ben segur. A mi m'ha dolgut des de fa molt temps, molt, des del primer moment que es va fer notar. Sabent com estava jo no t'estranyi que es parli d'alguna cosa així. Només l'he deixat aquí. Segurament quan passin uns dies em donaré compte del meu error.

Moltes gràcies por tot.

Josep ha dit...

Cosmo, Si que duele, y mucho, tienes toda la razón. Siempre pensaré en nuestros ánimos.
Hemos tenido tanto tiempo para asimilarlo que la muerte ya no nos asusta, y la aceptamos con resignación. Nos da miedo el dolor y el sufrimiento, pero no la muerte.
Muchas gracias,
Cuídate mucho ,Tere,no te olvido.

Besos

Abuela Ciber ha dit...

La apreciaba mucho y en junio del 2010, realice un post mencionandola, creeme Josep fue para mi un golpe terrible, ya que nos frecuentabamos en lo virtual, conociendonos algo de nuestra vida familiar.
Me senti terrible cuando lo supe, y su caminar por ese sendero, en donde se busca encontrar esperanza pero que lamentablemente en este caso se apago.
Un abrazo.

Hada Isol ♥ ha dit...

Si Geni hubiera leido este post le habria gustado,ella era muy parecida en pensamientos contigo siempre decia lo que sentia,lo que pensaba haciendo lo mismo esla mejor forma de homenajearla!

Diana Puig ha dit...

Espectacular homenaje, increíble reflexión, siento lo de Geni y sí tienes razón no tenía tanta relación como la puedo tener contigo, claro que no, pero no se ha de ser amigo personal para sentir una pérdida de alguien que las has conocido a través del blog, pero que no deja de ser tal vez su rincón más personal, efusivo, sincero y a veces donde únicamente puedes expresarte tal y como eres.

Un abrazo amigo mío.

Anònim ha dit...

you definitely love lSfdcMnb [URL=http://www.camera--lenses.com/]canon ef 75-300 iii[/URL] and get big save RpWmxqRK [URL=http://www.camera--lenses.com/ ] http://www.camera--lenses.com/ [/URL]

Anònim ha dit...

you must read POvoWUXF [URL=http://www.camera--lenses.com/]canon ef 75-300mm[/URL] for promotion code rmuLLyIN [URL=http://www.camera--lenses.com/ ] http://www.camera--lenses.com/ [/URL]

Anònim ha dit...

buy a EyOuQyFU [URL=http://www.replicalv.webs.com/ - louis vuitton online[/URL - to get new coupon VzlfLaxD [URL=http://www.replicalv.webs.com/ - http://www.replicalv.webs.com/ [/URL -

Trampa de foc (I) de Núria Martí Constans

     Els primers anys del segle XX van ser anys d’avenços, creixement i revolució.   En aquell món dinàmic, les dones hi van tenir un paper ...