Cercar en aquest blog

dimecres, 23 de juny del 2010

hasta otro día.....



 A veces la vida te sorprende, no avisa, o si avisa no queremos ver los indicios de  una enfermedad que no me ganará, -pero si que alguna batalla hará suya- entonces tienes que coger las riendas y emprender otro camino,aunque sea por poco tiempo y llenarlo de cosas que no quisieras para nada ni nadie, y que te hagan seguir sintiéndote vivo.
Hace más de dos años y medio comencé   este blog con un entusiasmo desbordado, yo que partía de la nada. De la mano de Susi, fui indagando en este mundillo: Desde aquel momento he tenido muchos maestros.
Para mi, más de dos años y medio son toda una vida en Internet. He aprendido y crecido con este blog. Gracias a él tengo amigos de los cuales me siento muy orgulloso, y debo agradecer todas las visitas y comentarios que he recibido y que lo han llenado de vida. Pero hoy ha llegado a su fin por un tiempo, no se si largo o corto....
Hace tiempo que lentamente lo iba dejando, en silencio, pensando que no hacía falta dejarlo aunque fuese por poco tiempo, pero me estaba engañando.
Un blog hay que alimentarlo, porque si no, languidece hasta morir. Un blog hay que mantenerlo actualizado con artículos, porque de ellos se nutre. Hay que enlazarlos a otros blogs y darlo a conocer, “pasearlo por la red”. Y, por último, hay que añadirle personas que quizás jamás conocerás, pero que tratas de ayudar en los momentos difíciles de salud, la suya y la de uno mismo
En este blog he contado experiencias, he hablado de todo lo que ya sabía o iba aprendiendo y de las experiencias propias de algo que forma parte de la vida:el cáncer, he desarrollado propuestas didácticas, ... porque detrás había unas personas de quienes hablar y a quienes explicar mis ideas . Y esa era mi motivación constante que daba sentido a este blog.
No sólo siento abandonar el blog,(de momento) sino dejar proyectos inacabados en los que me comprometí con mucho gusto. Eso es lo más duro a estos niveles.
Con estas palabras finaliza una etapa de mi vida, pero seguirá vivo porque no será para siempre. Yo lo dejo abierto para todos aquellos que les pueda servir de utilidad. No dudéis que seguiré leyendo vuestros escritos aunque a veces no os conteste

No me gustan las despedidas largas y tampoco soy dado a hacer artículos extensos, pero sentía que os debía una explicación.
También me acordaré de este día: La verbena de Sant Joan, que aquí en mi pequeño Pais , Catalunya, es la noche más mágica del año.

AQUI PODEIS CONOCER LA FIESTA DE SANT JOAN....Y SI QUEREIS A MI DESDE QUE ERA PEQUEÑO.
Una noche cuando el verano abría los ojos por aquellas calles donde tú y yo nos hicimos mayores, donde aprendimos a correr sobre un palmo de arena, se alzaba una hoguera de San Juan. Entonces un pedazo de madera era un tesoro y con una mesa vieja ya éramos ricos. Por las calles y las plazas íbamos de casa en casa para quemarlo todo aquella noche de San Juan.
Éramos cuatro golfillos. No sabíamos demasiado de las lágrimas que mueven el mundo. Íbamos entrando en la vida. Nunca una mentira nos era necesaria y nada nos quitaba el sueño. Aquellas noches de San Juan.
Los años me han alejado de mi calle y se han perdido los compañeros de juegos. El bueno y el que estorba como si tal cosa. Parece como si todo se hubiera quemado en el fuego de San Juan.
Y ahora. En este anochecer otra vez veo a los chavales cogiendo leña por la calle. Corren. Como yo corría. Les llamo y me miran como si fuera un gusano extraño y pasajero.
Esta noche de San Juan dadme un pedazo de madera para quemar o la cogeré de dónde pueda, como ayer, como si no hubiera otra. Yo he sido como vosotros. No quiero sentirme viejo esta noche. Que un pedazo de madera vuelva a ser un tesoro. Que con una mesa vieja sea rico. Por las calles y plazas iré de casa en casa para quemarlo todo esta noche de San Juan.

Hasta la vuelta amigos!!
Un beso

dissabte, 5 de juny del 2010

¿estamos ya medio hervidos?


Esta mañana Susi  me dice: Josep, imaginate una cazuela llena de agua, en cuyo interior nada tranquilamente una rana. Se está calentando la cazuela a fuego lento. Al cabo de un rato el agua está tibia. A la rana, esto le parece bastante agradable, y sigue nadando.
La temperatura empieza a subir. Ahora el agua está caliente. Un poco más de lo que suele gustarle a la rana. Pero ella no se inquieta, y además el calor siempre le produce algo de fatiga y somnolencia.
Ahora el agua está caliente de verdad. A la rana empieza a parecerle desagradable. Lo malo es que se encuentra sin fuerzas, así que se limita a aguantar, a tratar de adaptarse y
no hace nada más.
Así, la temperatura del agua sigue subiendo poco a poco, nunca de una manera acelerada, hasta el momento en que la rana acabe hervida y muera sin haber realizado el menor esfuerzo por salir de la cazuela.
Si la hubiéramos sumergido de golpe en una cazuela con el agua a 50 grados, de una sola zancada ella se habría puesto a salvo, saltando fuera del recipiente.

OPINIÓN
Creo que es un experimento rico en enseñanzas. Nos demuestra que un deterioro, si es muy lento, pasa inadvertido y la mayoría de las veces no suscita reacción, ni oposición, ni rebeldía por nuestra parte. ¿No es precisamente lo que hoy se observa en muchos ámbitos?

No será este el motivo de nuestro desencanto? 

divendres, 4 de juny del 2010

oferta de trabajo

 Me ha hecho mucha gracia esta "OFERTA DE TRABAJO" que me ha mandado una gran amiga. Y con vuestro permiso le contestaré. Por supuesto que si alguno de vosotros conoceis un electricista y a un cura también podeis hacerlo. Ella os lo agradecerá, estoy seguro.

clikc en foto

Hola Pili. Si te sirven el Pepe y el Juan, los podemos localizar, creo que aun están en activo. No soportaban ni a un "enchufado" ni a uno que se dejase comprar. Ni en política ni en nada.
El cura podría ser el mismo que nos casó! Este salió del club, pero lo haría con mucho gusto a poco que insistieras. Su birrete de cardenal era un casco de albañil con una cruz pintada.
Ole sus narices!!

Trampa de foc (I) de Núria Martí Constans

     Els primers anys del segle XX van ser anys d’avenços, creixement i revolució.   En aquell món dinàmic, les dones hi van tenir un paper ...