Cercar en aquest blog

diumenge, 24 de gener del 2010

barcelona. gener 1976


Esto no es un disco, esto es todo un documento sonoro de la situación y sentimientos de unos momentos históricos.Por primera vez todas sus canciones pasan la censura. .Es además una referencia imposible de marchitarse. Lo pones, y cada vez vuelves al ambiente tenso, al calor de un recinto a rebosar. Vuelves a cantar con todo el público y con Él . Aquellas 30.000 personas, y aquellos recitales fueron recogidos en forma de disco con el título de Barcelona,gener 1976 Hasta entonces era un cantante. A partir de entonces deja de serlo para es un cantante colectivo. Y se pone la piel de gallina. Vuelves al momento que todo era posible.

Y detrás de todo: Lluis Llach, que es un referente de un cantante excelente creando letras de lucha y de amor, y un ejemplo de honestidad personal y artística en toda su carrera.

Este disco tiene un valor específico extraordinario porque fue grabado en los recitales que Lluís Llach ofreció en el Palau dels Esports de Barcelona, los días 15, 16 i 17 de enero del ño 1976 con motivo de su reaparición pública después de más de nueve meses de prohibiciones gubernativas constantes. Todo el espíritu de aquellas tres magníficas asambleas populares, demostración perfecta de la solidaridad existente en el país relacionado con todo eso que hace referencia a nuestra conciencia democrática queda recogido en el álbum.

Las dificultades que hubieron ya las podéis imaginar, pero pese a los recortes, algunos estéticos, otros no tanto... existe un hecho importante que vale la pena evidenciar: el protagonismo de los actos de los días 15, 16 y 17 de Enero del 76 corresponde a todas aquellas voces que de alguna manera se convirtieron en una voz comunitaria. Es sólo por esto que os pido que lo escuchéis. Que os escuchéis.
Gracias Lluis






13 comentaris:

Jesús M. Tibau ha dit...

ara, inimaginable.
Llach, per sempre

Eastriver ha dit...

La emoción es inevitable cuando hablamos de Llach. Està molt bé que volguem reivindicar-lo, potser perquè ja ens agradaria de poder tornar a sentir-lo. Gracias por compartir ese momento especial en que, efectivamente, un cantante se convirtió en algo más. Y además para siempre.

Joaquín Campos ha dit...

YO ESTUVE ALLI -YA TENGO UNA EDAD-
ME ACUERDO DE DOS COSAS ESPECIALMENTE:
1º LAS CONSIGNAS GRITADAS "CABEMOS TODOS SI SE VA LA POLICIA", " LLIBERTAT, AMNISTIA I ESTATUT D´AUTONOMIA"....
2º AL TERMINAR EL CONCIERTO, UN GRUPO DE ROMANTICOS E INCONSCIENTES NOS FUIMOS EN MANIFESTACIÓN A LA MODELO PARA RECLAMAR AMNISTIA A LOS PRESOS POLITICOS... NOS CORRIERON LOS GRISES. -TONTOS ERAMOS-.

Cecilia ha dit...

Yo suelo escuchar de cuando en cuando a Llach, la música que le puso a Itaca, que es una declaración de principios y, a la vez, un regalo para el oído.

m.eugènia creus-piqué ha dit...

Quisiera que continuara aquí hoy en día, lo dejó demasiado pronto, es una pena, me encanta.

Isabel ha dit...

Increible el poder de ponerte la piel de gallina. ¡ Que tiempos Josep !.

Nota: le he dejado el enlace que me pusiste en mi última entrada a Alijodos. Gracias por tu colaboración. Un beso

Josep ha dit...

Jesús M.
I aquells temps que teníem tantes esperances.
Una abraçada.

Josep ha dit...

Hola Ramón.
Yo diría que quien más hizo por "lanzarlo" fue la misma dictadura. Me acuerdo que cuando lo contrataron en París fue precisamente por ser un cantante censurado.
Que grande sigue siendo.
Una abraçada.

Josep ha dit...

Groucho. Yo creo que íbamos en el mismo grupo.

No eramos tontos Groucho. Creíamos que se podía conseguir, esto es todo.
Que pena¡¡¡
Una abraçada.

Josep ha dit...

Gènia.
Si que fue una pena, la verdad es que poco podía imaginar que lo haría tan joven.
Yo como cantante la verdad es que prefiero a Serrat, pero LLuis para mi me transmite un sentimiento único.
Un petó.

Josep ha dit...

Hola Cecilia.
Es cierto, la música de Itaca es sencillamente esplendida.
No se si entiendes catalán, pero tiene una canción dedicada a una amiga de su grupo, que estuvo siempre con él. La canción es Laura. Es preciosa.
Gracias Cecilia.
Un beso.

Josep ha dit...

Hola Isabel.
Siiii, que tiempos aquellos. Yo esperaba mucho más
amiga.
Tanto correr, tantas "manis" y como no lo remediemos vamos a tener un Rajoy con la sombra del Aznar de aquí a cuatro dias.
Un beso.

Jaume Pros ha dit...

Jo hi era aquell dia al Camp Nou. I recordo perfectament l'emoció que vaig sentir en escoltar i cantar l'estaca amb 100.000 veus més. Tots érem conscients que viviem un moment històric.

Trampa de foc (I) de Núria Martí Constans

     Els primers anys del segle XX van ser anys d’avenços, creixement i revolució.   En aquell món dinàmic, les dones hi van tenir un paper ...