Cercar en aquest blog

dilluns, 26 d’octubre del 2009

cosas de la envidia


Me fio de todo el mundo, menos de aquella gente que no se asombra por nada ni de lo que le cuentas ni de lo que ve.

Le cuentas una situación que has vivido y que para ti es increible y te hace ilusión contarla y te responden mecánicamente: ah, siiii…..esto me pasó a mi ya hace tres años.

O te salen con una anécdota presumiblemente mejor.

O si les muestras algo que tu tienes y que te gusta muchísimo y quieres que otra persona lo vea, te dicen que esto que tú tienes, ellos también lo tienen, pero mejor.

O igual, pero que ellos tienen tres.

Y si se trata de un vino, ellos ya lo habían probado.

Cuando se habla de una película o un libro, pues no solo la habían visto o leido sino que además fueron de las primeros.

En cosas relacionadas con el trabajo también pasa: Da igual lo que uno haya hecho, siempre encuentras al típico señor que seguro tiene mas experiencia, o bien conoce a uno que aquel si que es un fenómeno en el tema.

Es desmoralizante saber de antemano que cuando le enseñes tu ciudad, que aunque le digas antes de nada que lo que verá no es París , te contestará que en la suya hay una fuente que....

Es curioso que no se detengan a pensar que cada experiencia es única y que no consigan imaginar a otro en una situación real.

Sólo se imaginan a ellos. Lo que hicieron ellos. Lo que harían ellos. Lo que sentirán ellos.

Es la leche: a veces cuento una historia que me pasó y el otro me quita inmediatamente del centro de la historia y se pone él.

Y cuenta la misma historia o algo similar, pero con él y no conmigo.

Y así tratamos con las personas.

Cogemos a cualquiera y la sustituimos como en un partido de fútbol con un jugador que está agotado y en su sitio nos ponemos nosotros.

Tomarme una cerveza con personas que, por considerarse siempre de vuelta, no se dan cuenta que se están perdiendo descubrir el rostro de los demás, esto…., esto me pone de los nervios.



12 comentaris:

m.eugènia creus-piqué ha dit...

jjajajajaja, me rio aunque no tiene mucha gracia porque es cierto lo que dices, los humanos tenemos un afan desesperado de protagonismo, tenemos que ser el centro de todo y de todos, algunos más que otros y a veces de verdad que es desesperante, los egocéntricos no ven más allá de su nariz,no escuchan, solo tratan de ser los protagonistas de todas las historias.Petonets.

María ha dit...

Interesante este post, amigo Josep, pero ¿sabes? no todos somos iguales, yo no soy así, y no es porque quiera hacerme distinta, pero cuando me cuentan algo importante, siempre les aplaudo con mis palabras, y les agrando mucho más, jamás me pondría en un peldaño más que ellos, jamás, amigo Josep, me gusta la humildad, es algo que adoro en las personas, saber ser humilde con los demás, y sobre todo, aplaudirlos cuando ellos creen que han hecho algo importante, jamás se me ocurriría aplastar a nadie para borrarles esa felicidad.

Un beso y feliz tarde.

Abuela Ciber ha dit...

Es cierto querido amigo, pero a veces no es enviadia sino decir ....pues mirá a mi me pasa lo mismo que a usted....
A veces es deseo de compartir y sentir que en muchas cosas podemos ser semejantes.

Si veo envidia en la competitividad, del MAS.

Creo que la envidia es propio de seres que no han logrado ser felices consigo mismo.

Cariños

Hada Isol ♥ ha dit...

No los padezcas Josep,mejor diviertete,porque estas personas tienen que inventar cada cosa para llamar la atención que al final uno se divierte pensando, que me dirá hoy cuando le cuente esto? y seguro te sorprende,yo conozco gente así y después de mucho padecerlas elegí divertirme ,eso si ,si puedo evitarlos, mejor porque los envidiosos no son buena gente,y a la larga te hacen daño.
Pero cuando los cruzo ,jejejejejeje!
Un abrazo!!!!!!!!!!!!!

Alfonso Saborido ha dit...

Huy, conozco eso bien que dices, y creo que se define en pocas palabras: complejo de inferioridad. ¿No?

Josep ha dit...

HOLA A TODOS.
ESTE CASO QUE CREO ES BASTANTE COMÚN, ME OCURRIÓ ESTE DÍA.
ME ENCONTRÉ CON UN AMIGO QUE IBA ACOMPAÑADO DE UN CONOCIDO(TAMPOCO DEMASIADO) Y UN DESCONOCIDO TOTAL PARA MI.
TODO ESTO QUE ESTÁ ESCRITO ES VERDAD, Y AUN NO LO PUSE TODO PORQUE ALGUNA COSA SE ME ESCAPÓ.

Y ENCIMA DE TODO ESTO, CUANDO NOS DESPEDIMOS, AUN ME DICE....
-YO NADA MÁS LE VOY A DECIR UNA COSA-
¡¡ME FUI ENSEGUIDA!!

Josefa Casas ha dit...

Josep...leyendo el libro de Paulo Coelho, me encuentro una de sus reflexiones que habla de la "Ley de Jante", según él se resume diciendo: la ley de jante sitúa en su marco el sentimiento de celos y envidias."Tú no vales nada, nadie está interesado en lo que piensas, la mediocridad y el anonimato son la mejor opción "
Josep, evidentemente en la sociedad en la que vivimos hay muchísima gente que atesora esta ley, pero por suerte también hay muchos más que practicamos la "antiley" que dice " TU VALES MUCHO MÁS DE LO QUE PIENSAS. TU TRABAJO Y TU PRESENCIA EN ESTA TIERRA SON IMPORTANTES, AUNQUE AÚN NO LO CREAS..." un abrazo y hasta pronto. Josefa Casas.

La Gata Coqueta ha dit...

Primero envidia de los demás y estar en el punto de mira de continuo para ser siempre los únicos protagonistas...

Después de estar tanto tiempo ante el publico ya paso de todo esto, comienzo hablar y me cortan... me quedo muda y sigo y no se dan cuenta que cuanto más abran la boca más se les ve la incultura que arrastran, mejor estar callado y sembrar la duda...

Un abrazo amigo.

Como ya ves estoy navegando de nuevo.

Feliz semana!!

Josefa ha dit...

Una persona, cercana me tenia la gerra declarada, pues siempre que le contaba algo ella salia con él y yo mas. Dijera lo que dijera y aunque me preparara de antemano siempre salia vencedora.
Ahora recordando, creo que no lo hacia para erirme, era su forma de ser.Pues en todo lo demás era una excelente persona.
Felic día de todos los Santos.

María ha dit...

No tienes nada nuevo, pero te dejo mis saludos, deseándote un feliz comienzo de semana, amigo.

Un beso.

Mariaisabel ha dit...

Josep
Ahir et vaig escriure un comentari, pero veig que no hi es. Com vaig veure que alguna cosa pasava, he entrat per veure si havia sortit i veig que no.
Ja no recordo el que et vaig posar exactament, pero intantaré fer-ho semblant.

"Hay personas que se creen los reyes del mundo y que solo ellos existen, pobrecitos!
No entiendo, ni entenderé nunca la fanfarronería de la gente, es algo que no soporto.
A mi me ha pasado algo parecido también, y es entonces cuando pienso si soy tonta o boba, ya que no soporto el presumir de algo, pero lo hacen eh?. Me gusta la sencillez de las personas.
Normalmente estos sujetos son todo lo contrario de lo que quieren aparentar y en el fondo dan pena".

Josep, no se parece en nada a lo que te puse ayer, pero no quería dejar de ponerte un comentario sobre este tema.
Una abraçada

La Gata Coqueta ha dit...

Pasaba de nuevo a saludarte y desearte una semana llena de alegrías y emociones al lado de los amigos que te rodean,

Un abrazo

Marí

Trampa de foc (I) de Núria Martí Constans

     Els primers anys del segle XX van ser anys d’avenços, creixement i revolució.   En aquell món dinàmic, les dones hi van tenir un paper ...