Cercar en aquest blog

divendres, 20 de febrer del 2009

mi disfraz




Mirad:
Yo quería hacer una carta, como si yo fuese un emigrante, y se la mandase a mi madre , pero no he podido.

¡Ya vereis!

Un día un emigrante deambulaba por las calles de este pueblo, buscando un cajero abierto o un banco en la acera resguardado bajo una especie de porche que hay al lado de casa para pasar la noche. Caminaba, arrastrando unas bolsas de plástico en las que supongo cabían todas las pertenencias que tenía en la vida: una camisa vieja, un abrigo desgastado y mantas para abrigar el cuerpo debajo de los cartones. Eso es todo. Hablaba en una lengua del África que un día abandonó para buscar la tierra prometida, que no existe para él. La soledad le hacia más doloroso el cansancio y el recuerdo de su familia y de las miserias padecidas en su corta vida –era muy joven–, el recuerdo de las humillaciones a que nosotros –tan católicos, tan solidarios, tan de izquierdas– los sometemos. Y al acordarme de él y de sus ojos suplicantes y de su andar derrotado no he podido escribir esa carta. Porque yo no sé que le diría a mi madre si estuviese solo y pobre en un lugar en el que sus gentes me desprecian mientras andan preocupadísimos porque matan a gatos en un solar abandonado. Si tuviese que dormir en la calle, si no pudiera mandar un poco dinero para que a mi hijo o a mi padre anciano no le faltara un vaso de leche. Yo no sé si las lágrimas me dejarían contar esas miserias y mis dolores y mis añoranzas y mi rabia por haber nacido pobre. Por eso no he podido escribir ese artículo que creía me saldría tan chulo, por eso al final ha salido esto tan mal escrito, tan sin esperanza como los ojos de aquel emigrante.

Solo aceptó lo que creo me pidió: Comida. Esto si, con el gesto universal de pedir comida.

Un señor (amigo íntimo de Pere Casaldàliga) tan buena persona como El Obispo de los pobres,
- y claro , mal visto por el Vaticano - se lo llevó con él.
Ya no lo he visto mas.
Lo siento, pero hoy me dan asco este mundo y este artículo.
Esto es un hecho real
YO TAMBIÉN ME DISFRAZARÉ DE EMIGRANTE.



A ver si las autoridades de inmigración de varios países se dan por enteradas.

10 comentaris:

Hada Isol ♥ ha dit...

Que espanto Josep!!!! y nos seguimos dividiendo,y no entiendo porque?,porque??????
Y si me pongo en el lugar de ese hombre la verdad siento un dolor terrible.Y no veo a nadie de la iglesia ni de ningún lado. que se plante caprichoso,furioso ante el mundo y arme un revuelo inmenso defendiendo al pobre,al hambriento,al maltratado,al abandonado ,y presiento que nunca los voy a ver luchar por esto con la misma fuerza que tuvieron cuando se oponían al descanso de Eluana.Para estos temas si que son silenciosos...
Un abrazo

Diana Puig ha dit...

Cuanta razón tienes, es una pena que además de haber nacido pobre, seas humillado y rechazado. Yo siempre he creído en que no eres pobre, ni has nacido en África, ni tampoco soy de familia millonaria (ni falta que me hace), como ya os dije y os expliqué cuando estuvisteis de visita en Ibiza me considero muy rica y es verdad, bueno a lo que iba, solo es por un motivo de suerte y punto y no hay más y sin olvidar que en cualquier momento puedes encontrarte en una situación similar.
Creo que hacemos poco que nuestra solidaridad se queda corta y es escasa ante tanta necesidad, si todos nos esforzásemos un poquito este artículo no existiría.
Un abrazo Josep, didi.

zel ha dit...

Tot plegat fa tanta pudor...jo darrerament, torno a estar emprenyada amb el món mundial, sort en tinc de venir a cases com la teva que em donen esperança...

Si és que no hi ha dret...

estoy_viva ha dit...

Es muy triste que venga en busca de un trabajo, y se encuentren sin trabajo, sin un techo, con hambre.
Hay muy poca caridad, pasamos y vemos que hay alguien en la intemperie y no somos capaces de preguntarle quiere un vaso de leche, o llevarlo a los lugares que le darán alojamiento, pocas gente mueve un solo dedo para ayudar.
Con cariño
Mari

Mariaisabel ha dit...

Que triste todo Josep!
Nacer pobre, pasar hambre, tener que marcharte de tu país...
Y todo porqué hay unos señores gobernantes que no valen absolutamente nada. No saben hacer algo bueno por su país. Encima esta pobre gente se juega la vida para estar un un lugar mejor y en este lugar, ya ves lo que pasa.
Que afortunados somos nosotros!
Feliz fin de semana, Josep.
Un abrazo

tashano ha dit...

Hola Josep , ya sabes como opino yo...te lo deje escrito en mi blog, no tengo linea directa con el cielo, es más en algún momento que otro me hubiera gustado tenerla , para preguntarles ¿si las cosas que están sucediendo , les parecen normales?.

Todos en un momento u otro de nuestras vidas hemos sido inmigrantes, yo he estado en sitios donde la pobreza( la de dinero y medios) era extrema pero tenía una riqueza muy, pero que muy superior a todas las que nosotros podremos tener en nuestra vida... el amor para los demás, la amistad, el compromiso, y siempre ,siempre una sonrisa para aquel que va y los trata como a iguales.

¡Cuanto tenemos que aprender,Dios!

Un beso para ti y toda tu familia.De tu amiga.
Amelía.

Susi ha dit...

Hola Josep!
Que post mas bonito. No te deprimas porque tampoco vamos a ganar nada. Tu voz llega lejos aunque no te lo creas. Tu ejemplo de solidaridad nos ilustra y nos admira a muchos. Porque hay que andar mucho para encontrarse con un hombre bueno como tu.
Un abrazo!!
Susi

Josep ha dit...

Hola Isol.
La verdad es que la situación de un emigrante es muy cruel.
Tu te imaginas lo que habrá llegado a pasar este hombre antes no llego a este pueblo.
Para luego seguir un camino hacia la nada.
Un beso.

Josep ha dit...

Hola didi.
Estos casos son mucho peor que las de un emigrante que sabe donde va.
Didi, este hombre, estoy seguro que no sabía ni que estaba en España.
No es exagerado.Seguro que llegó en patera a cualquier lugar y se escapó, salio huyendo, yo que se..
Solo se que no quiso nada de lo que se le ofreció. Nada, solo comida.
Que afortunados somos Didi.
Un beso.

Josep ha dit...

Hola Zel.Has llegado a una casa donde te queremos mucho, pero yo tambien estoy cabreado con el mundo mundial.

A ti te suena bien esto del "mundo mundial"?
A mi no. Será un invento de la derechona.
Un petó.

Trampa de foc (I) de Núria Martí Constans

     Els primers anys del segle XX van ser anys d’avenços, creixement i revolució.   En aquell món dinàmic, les dones hi van tenir un paper ...