Cercar en aquest blog

diumenge, 18 de gener del 2009

te mando una carta


Hola a todos. hace unos días que intento entrar en esta especie de casita en donde todos nos encontramos un momento u otro.

esta claro que como aquí no hay llave que perder es que esto se ha estropeado de nuevo. Y ademas tampoco puedo entrar en vuestras casas.

Quiero daros de nuevo las gracias por las felicitaciones que nos habeis mandado. ¡sois geniales¡


Hace bastantes dias yo tenía preparada una carta a Nachito . Os acordáis de él,?. Verdad que si.
Creo que si yo estubiese en el lugar de un padre, esta carta la mandaría una a mi hijo y otra para mi mismo.

Pues aprovecho y se la mando ahora que se abrió el blog, no se si por casualidad o para que los padres de Nachito la puedan leer.

Un beso para todos.

Cariño mio:

Aunque no sepas leer esta carta y menos comprenderla, es mi deseo comunicarte lo mucho que te quiero

Cierto es que eres diferente, pero de eso no desprende mi tristeza. Yo te quiero y acepto tal como eres, si tu situación requiere que recibas de nosotros todo nuestro tiempo es porque el destino ha decidido que luchemos juntos, y tal vez, nunca separarnos.

Mi tristeza es por mi egoísmo y vanidad, en que yo afirmo que mi mundo es real y el tuyo equivocado. No soy capaz de reconocer las cosas de otra forma que no sea la que me enseñaron mis padres, no se entender el cariño si no es con abrazos y gestos de amor.

Soy egoísta porque te hago luchar para ser como yo, donde te obligo a quererme de la única manera en que mi pobre mente puede entender, que te comuniques conmigo utilizando mi lenguaje. ¡­Que tonto soy! Si fuese otra época, otro lugar, otra sociedad, posiblemente el normal serías tu y yo el del problema.

Mi tristeza, hijo, es porque me esfuerzo tanto en traerte a mi mundo que olvido compartir contigo esos tiempos maravillosos que gozábamos juntos antes de que te diagnosticaran como “especial”. Mi mayor tristeza es porque siempre me has amado, ¡­lo se!, te siento y en tu silencio tus ojos brillan al verme. Yo, en cambio, no he sabido amarte de la manera que tu me entiendas.

El mundo en que vivimos te cataloga como alguien que requiere atención y es por eso que deberás seguir luchando por ser “normal”, pero con el corazón en la mano te lo digo: Yo luchare contigo y aprenderé a conocer tu mundo y disfrutarlo. Tus regresiones serán nuestra hora de recreo donde podamos jugar y gozarnos mutuamente, como siempre lo habíamos hecho.

Te amo, hijo mio. Estoy seguro que en un futuro cercano, encontraremos el punto medio de nuestros dos mundos y aprenderemos cada quien a vivir lo mejor de cada uno.

Un beso.

9 comentaris:

Anònim ha dit...

hola josep, ya te echábamos de menos mucho...ayer lo comentábamos didi y yo, suponíamos que estabas inmerso en tu nieto que es algo muy especial.
Es preciosa tu carta, por supuesto que nos acordamos de nachito y de sabri, tu solidaridad y gesto con ellos dice mucho de ti. Aquí te seguimos esperando. A nachito y sabri un fuerte y cálido abrazo.
Besos, Rachel

Diana Puig ha dit...

Una carta maravillosa y muy especial es muy hermosa, podemos entender y llegar a algunos sentimientos cuando realmente podemos. Quiero decir que un padre solo puede serlo y sentirlo cuando lo es verdaderamente, la imaginación aquí no es suficiente. Yo como ya sabes me queda poquito para ser mamá, pero no hay nada en este momento que quiera más, es mi vida, mi preocupación, mi energía, mi miedo, ahora mismo lo es todo para mi, es una vida que tendrá la oportunidad de aprender viviendo, es mi hija y hay que sentirlo para saber de lo que eres capaz de dar por ello.
Una carta que me la llevo también para mi.
Te envío un abrazo con mucho cariño, didi.

Mariaisabel ha dit...

Josep, quina carta més maca.
Saps, he sentit emoció al llegir-la i potser només tú pots escriure una cosa així.
Esclar que recordem a Nachito i a la seva mare Sabrina, la qual admiro.
Molt bonic tot el que has escrit.

Per cert, enhorabona a Diana, futura mare d'una nena.
No ho sabia.
Una abraçada

RAQUEL ha dit...

Hola Josep, es una carta muy hermosa.

Ser padre es transmitirle a su hijos paz y seguridad en su actuar, es asegurar su madurez y respetar su individualidad; es cultivar la paciencia frente a a las expectativas que no se cumplen es acompañar en todo momento, dialogando y escuchando, confiando, perdonando y amando,
Que Dios bendiga a Nachito y a sus padres

Besos

La Gata Coqueta ha dit...

Primero pedir disculpas porque la semana pasada a visitar porque el PC me deo colgada y estuve casi toda la semana sin hacer nada.

Luego esta carta es impresionate por la sencibilidad que nos aporta a quienes la leemos emocionados, tiene mucho amor y sentimientos encontrados.

Un abrazo yhasta pronto.

Josefa ha dit...

Josep. Te he hecha-do a faltar. Ahora he sabido el motivo.
la carta que has escrito es muy emotiva. También le mando a Nachito un abrazo, Lo he añadido a mi blog solidarizandome con su causa.
En el post anterior te he felicitado por esa nueva vida que Dios os ha concedido. El niño es una monada. Felicidades.

crisalida ha dit...

El sentimiento de ver crecer un ser que es parte de tu ser, verlo aprender, equivocarse, evolucionar, sufrir, gozar.. no es comparable con ningun otro. Es la oportunidad de aprnder experimentando sentimientos más grande que se nos ha brindado al ser humano
un abrazo

Jerusalem ha dit...

Que dificil es entender lo desconocido y querer que tdo sea "normal" que impotencia se debe de sentir cuando nos cae en nuestras manos una personita tan especial.
Preciosa carta Josep, llena de ternura.

Un abrazo

Anònim ha dit...

Primero Josep, decirte que me alegra que de nuevo puedas entrar en esta tu casita que siempre compartes con todos nosotros y después desde aquí llegas hasta todos nuestros pequeños hogares blogueros.

Del post, qué puedo decirte que no imagines. Es preciosa y con el sentimiento a flor de piel para quienes la entendemos perfectamente.

Un beso!!

Trampa de foc (I) de Núria Martí Constans

     Els primers anys del segle XX van ser anys d’avenços, creixement i revolució.   En aquell món dinàmic, les dones hi van tenir un paper ...